Akwaba, obroni!

Na een lange vliegreis, een tijd in de rij voor de douane en het kopen van een Ghanese simkaart komen we dinsdagavond 12 maart aan in het hotel van de Universiteit Legon. Ik ben met Martijn Padding (docent conservatorium) en Daniele Zamboni (student conservatorium). Martijn gaat me helpen met de eerste regeldingen, daarna gaan Martijn en Daniele compositieworkshops geven op de Uni. Als ik op mijn kamer ben komt het eerste realisatiemomentje: 'nu kan ik niet meer terug, ik zit hier dus écht voor zes maanden.' Dat is, nu ik nog niks weet en niemand ken, best spannend! Gelukkig ben ik de eerste week niet alleen. :)

Woensdag is de dag om veel te regelen voor mijn verblijf hier. Het begint met een bezoek aan de muziekafdeling van de Uni; een soort conservatorium. Erg tof om te zien hoe hier les gegeven wordt op Afrikaanse instrumenten zoals de balafon (Afrikaanse xylofoon).  We worden naar de Morning Star School gebracht, dit is de school waar ik stage ga lopen!

 Na een hartelijke ontvangst door miss Kwakyi (directrice) krijgen we een rondleiding. Het is een grote school: zo'n 1300 leerlingen. Miss Kwakyi blijkt erg druk, dus voor een echt overleg mag ik de volgende dag terugkomen. We gaan terug naar de Uni, waar we een paar van mijn docenten ontmoeten. Na een tijd wachten is het dan eindelijk tijd om naar mijn huisje te gaan! We zijn lang onderweg door het drukke, chaotische verkeer van Accra, maar als we er bijna zijn zie ik dat het een mooie, rijke wijk is waar ik ga wonen. Het blijkt een klein huisje te zijn op het erf van een mooi huis van familie Avedzi. We worden welkom geheten door de vrouw des huizes: Felicia. Zij laat ons het huisje zien, wat bestaat uit een entree met koelkast en wat keukengerei, kamer met bed, kast en bureau en badkamer. Als ik een keuken nodig heb moet ik bij haar binnen zijn. Een prima huisje voor mij! :)

 Na een verdere kennismaking laten Martijn en Daniele me alleen. Net voordat Felicia, Duke (zoontje van 15) en ik naar de luxe shopping mall gaan voor een paar boodschappen, valt de stroom uit. Dit gebeurt regelmatig en gelukkig hebben ze genoeg lampen op batterijen. Bijzonder in de winkel; er klinkt hier Hillsong in plaats van popmuziek! Het was een lange, drukke dag, ik heb véél mensen leren kennen en weet steeds zekerder dat alles wel goed gaat komen.

Donderdag neemt Vincent (leeftijdsgenoot, zwager van Felicia die daar in huis woont) me mee met de trotro, hét openbaar vervoer in Accra. 

Negen- of vijftienpersoonsbusjes die je voor 2 cedi (25 cent ofzo) naar de andere kant van de stad brengen. Hoe je weet waar ze heengaan? Nou, er zit altijd iemand bij de deur die dat naar buiten roept. Het lukt op school niet om de personen die ik wil spreken te pakken te krijgen, maar ik word wel meegenomen door Erasmus (muziekdocent) en maak twee muzieklessen mee. Deze blijken érg theoretisch opgezet: leerlingen leren al vroeg de betekenis van maatsoorten en dergelijke, zonder dat hier direct iets praktisch mee gedaan wordt. Gelukkig wordt er ook gezongen, en als blijkt dat ik ook meezing met 'Do, a deer' vinden de kinderen dat superleuk. Sowieso vinden ze het leuk om een 'obroni' (wit persoon) te ontmoeten. Ik vind mijn weg terug naar huis met de trotro, er wordt gelachen als ik ben vergeten uit te stappen bij de goede halte en probeer uit te leggen waar ik zijn moet. Eenmaal thuis besluit ik de buurt te verkennen door een wandeling: zowel hele stoffige weggetjes waar geiten en kippen loslopen als asfaltwegen met luxe huizen.

 Die avond is er een concert van de brassband in de Uni, ik ga hierheen met de trotro. 

Zowel psalmen als Ghanese highlife muziek die altijd zowel in tweeën als drieën gevoeld kan worden. Natuurlijk wordt er meegezongen met de psalmen en gedanst op de highlife! Daarna ga ik uit eten met Martijn, Daniele en Doris (ghanese student). 's Avonds naar huis ontdek ik het voordeel van Uber: supergoedkoop en snel!

Vrijdag ga ik opnieuw naar de Morning Star School, wat toch zo'n twee uur duurt met de trotro. Dit keer lukt het wel om de juiste personen te spreken: ik maak eerst het wekelijkse zingen mee; een soort zanguurtje voor elke leeftijdsgroep waar non-stop christelijke liederen gezongen worden, begeleid op keyboard met orgelgeluid. Hierna overleg ik met de twee muziekdocenten en miss Kwakyi over de mogelijkheden en ten slotte word ik voorgesteld tijdens de weeksluiting van de hele school: zo'n 1300 kinderen op het schoolplein zingen en bidden samen, dan stelt miss Kwakyi me voor en oefenen ze in koor mijn naam.

 Onder muzikale begeleiding marcheert elke klas terug naar het lokaal. Die avond gaan we met een groepje studenten 'uit', en na lang twijfelen wordt besloten dat we naar het strand gaan. Onderweg naar de trotro maakte ik een praatje met een jongen uit mijn buurt, hij ging spontaan met ons mee. Spontane acties zijn hier héél normaal, agenda's heb ik nog niet veel gezien. 's Avonds thuis wil ik graag douchen, maar helaas: de pomp is kapot. Er staat een emmer water bij mijn deur waar ik het mee kan doen. Welkom in Afrika!

Zaterdag sluit ik aan bij de compositieworkshop van Martijn en Daniele, daarnaast loop ik wat rond om de campus te leren kennen.

 Die middag ga ik met een Uber op stap om een fiets te scoren, het duurt een tijdje maar ik zou niet in Ghana zijn als de Uberchauffeur met niet zou helpen met het vinden van een goede fiets, en ook nog aanbiedt om me met fiets en al naar de Uni terug te brengen. Ik heb een goede tweedehands mountainbike gekocht waarmee ik hopelijk sneller op school kan zijn dan met de trotro!

Zondag, dat betekent hier natuurlijk naar de kerk. Daniele en ik gaan met twee Ghanese studenten mee naar een kerk op de campus. Het duurt ruim twee uur, maar het is een bijzondere ervaring! Dans, veel muziek, een dominee die gaat schreeuwen als hij het écht meent, en ja, als nieuwkomers mochten we onszelf natuurlijk voorstellen waarna we applaus kregen.

 Die middag is het plan om naar het strand te gaan met de studenten die de workshops volgen, en na een paar uur wachten en regelen (we zouden om 14.30u vertrekken maar dat werd 17u) gaan we met twee volle auto's naar het strand. Zwemmen blijkt hier niet zo normaal; de meeste afrikanen kunnen niet zwemmen en degenen die in het water zijn staan dichtbij elkaar zodat ze elkaar kunnen helpen als er iets gebeurt. Als Daniele en ik een paar meter van hen vandaan de zee in willen worden we dan ook direct teruggefloten, 'dat is te gevaarlijk'. Het is heerlijk om even in de zee te zijn, al drijft deze helaas wel vol met plastic troep. Deze avond leer ik veel nieuwe studenten kennen die me gelijk opnemen als vriendin, ik voel me hier echt akwaba (welkom)!