Weekend op z'n Afrikaans

Inmiddels raak ik aardig gewend aan de warmte, het langzame looptempo, het bijzondere eten en de grote hoeveelheid aandacht van mensen op straat. Afgelopen twee dagen zaten echter weer vol bijzondere momentjes die me verrasten óf die ik het stempel 'typisch!' durf te geven. 

Voor zaterdag had ik me naar aanleiding van een flyer opgegeven voor een toeristentour naar Kwahu, een plekje 170 km boven Accra. Die ochtend om 7:00u zet Vincent me af bij de vertrekplaats voor de tour. Ik zoek de parkeerplaats af en word een tijdje later aangesproken door één van de guides van YenkoTravels die me bij een gammele 9-persoonstrotro brengt; blijkbaar is dit de bus waarmee we gaan. Samen met een ander blank stel stap ik in, waarna de twee guides op zoek gaan naar de overige deelnemers. Na een tijdje verdwijnt het stel en word ik door de guides opgehaald: het stel heeft afgezegd omdat de vrouw wagenziek wordt als er geen Airco in de bus is. Ik ontmoet de andere deelnemers van de tour: twee Nederlandse vrouwen waarvan één al 8 jaar in Ghana woont en de andere 8 maanden, die laatste is de vriendin van één van de twee Ghanese guides.

3,5 uur en een hoop leuke gesprekken later arriveren we in Kwahu! Na een introductie van de gids gaan we op pad; dwars door het prachtig groene regenwoud klimmen we naar de grot waar we in gaan... De grot is prachtig: koel, nauwe gangetjes, hoog en er vliegen vogels rond die ook als onze hoofdlampen uit zijn niet tegen de 'muur' vliegen. Als we een moment stil zijn en onze lampen uit doen voel ik me een klein nietig mensje; omringd door een berg die al het licht, geluid en de warmte buitensluit. Na de grot staat een hike naar een rivier op het programma. Helaas blijkt na een lange klimtocht dat de 'weg' daarheen geblokkeerd is door gevallen palmbomen. De tocht zorgde er wel voor dat ik verse palmwijn (VIES!) en de meest verse banaan ooit (LEKKER!) geproefd heb. :) 

We vertrekken richting een restaurantje voor onze lunch, waarna 900 traptreden ons bovenop een berg brengen. Dit geeft een prachtig uitzicht over het dorp Kwahu omringd door groen, en het leuke is dat we daar met een zipline over het regenwoud kunnen slieren! De 900 treden naar beneden blijkt één van de zwaarste exercises van de dag, misschien ook omdat we al behoorlijk uitgeput zijn.

3,5 uur en een hoop Ghanese liedjes later ben ik weer thuis in Accra, waar ik enorm toe ben aan een koude douche. Helaas wordt dat hem niet; meneer elektriciteit is weer eens absent, dus met mijn lamp op batterijen en emmer water sluit ik de dag af. 

Zondagochtend word ik rond een uur of 7 wakker met drie gemiste oproepen. Dorcas, student waarmee ik naar kerk zou gaan vandaag, heeft me gebeld om te melden dat de kerkdienst om 9 i.p.v. 10 uur begint. Aangezien ik hier toch altijd vroeg opsta is dit geen probleem, al merk ik aan de spieren in mijn benen wel dat gisteren een intensieve dag geweest is. Dit maakt dat ik een Uber naar de kerk neem en niet op de fiets ga, wat ik van plan was. Netjes op tijd bij de kerk, maar Doris laat lang op zich wachten. Na een tijdje ga ik maar vast de kerk in, waar ik gelijk een plekje krijg aangewezen. Ik heb geen keus en zit klem op een tuinstoeltje tussen twee brede mannen. De dienst begint met zingen, er volgen veel toespraken, gebeden, 'Hallelujah!'s', 'In Jesus' Name!'s' en 'Amen!'s'. Ghanezen houden van volume; de speakers kunnen het slecht aan en er is een constante ruis. Harder is beter dan mooi hier. Ik volg weinig van de dienst i.v.m. onverstaanbaar Engels en de ruis, daarnaast gebeurt er veel wat ik niet begrijp: er wordt door elkaar heen gebeden op een megavolume, veel mensen zijn erg emotioneel, de nadruk op geld geven is groot, er schreeuwt een vrouw angstaanjagende kreten waarna ze volledig trillend op de grond valt en er wordt gesproken in een taal die niet als Engels of Twi (Ghanees) gedefinieerd kan worden: tongentaal. 4 uur later (!) ben ik ontzettend blij dat de dienst afgelopen is, word ik als nieuwkomer vriendelijk doch dringend verzocht om mijn gegevens in te vullen en een aantal keer aangesproken met de verwachting dat ik voortaan deze kerk zal bezoeken. Samen met Dorcas ga ik lunchen waarna ik naar huis ga om me klaar te maken voor het concert waar ik die avond heen wil. 

Het Nationaal Symfonie Orkest en een koor met vergelijkbare naam, in het Nationaal Theater. Dan verwacht ik stiekem wel een concert met muziek uitgevoerd op professioneel niveau. Samen met Eli (student Uni) ga ik naar binnen. Als het concert, 20 minuten na aanvangstijd, begint, mis ik iets: moet het orkest niet meer even stemmen? Er staan eerst een aantal klassieke bekende werken op het programma, daarna een paar Afrikaanse stukken. Het programma kreeg ik trouwens pas ergens tijdens het tweede stuk. Tijdens het eerste deel komen er constant nog mensen binnen waardoor de zaal uiteindelijk toch best vol zit. Ik raak gewend aan de niet-zo-subtiele lichtwisselingen maar blijf verbaasd over het feit dat alles uitversterkt wordt (in de zaal klinkt het nu alsof ik naar een oude platenspeler luister). Helaas is de uitvoering van de klassieke stukken ook tenenkrommend: het had wellicht geholpen als ze toch gestemd hadden, en een beetje dynamiek zou wonderen doen... Naast me zit een vrouw rustig te bellen tijdens het concert, anderen filmen alle stukken en spelen tussendoor ook gelijk filmpjes af.

Het tweede deel blijkt beter in elkaar te zitten: een paar Afrikaanse stukken worden vol passie uitgevoerd! Na een tijdje begint het publiek mee te dansen op de muziek en zo eindigt dit concert in een waar feestje. Nu snap ik wel dat mensen pas later binnenkwamen, dit is veel leuker... Het zet me aan het denken over 'doen waar je goed in bent' of 'leren van dat wat je nog niet kan'. Ik heb wel interesse om iets met dit koor te gaan doen, dus zoek de dirigent op. Ik word meegenomen backstage en hij is enthousiast; we wisselen nummers uit en binnenkort ga ik naar hun repetitie! Wie weet wat dit het koor en mij gaat brengen! :)