Ghana leert me van alles

Je kunt van alles vinden van en zeggen over ‘Afrikanen’, maar eerlijk is eerlijk, tot nu toe leer ik vooral heel veel van hen. Ik word aan het denken gezet en geïnspireerd.

Luisteren naar de natuur

Aangezien Ghana dicht bij de evenaar ligt, hebben we hier evenveel uren dat de zon op is als uren dat de zon onder is. Dit betekent rond 18u volledige duisternis en rond 6u weer een warm zonnetje. Mensen gaan hier dan ook vroeg naar bed en vroeg uit bed. In de relatief koele ochtend is het immers makkelijker (en goedkoper) om al wat werk te doen dan ’s avonds als het donker is.

’s Middags is het hier trouwens echt heel warm. De zon staat recht boven ons hoofd en als ik niet oppas verbrandt mijn witte huidje tijdens die uren flink. En, voor Ghanezen is het echt niet minder warm. Natuurlijk zijn ze er beter aan gewend dan ik, maar zij zweten net zo goed. Het mooie om te zien vind ik dat iedereen op warme dagen in een langzamer tempo loopt. Dit zorgde er in het begin voor dat ik steeds voorop liep in een groepje terwijl ik niet eens wist waar we heengingen, maar ik begin eraan te wennen. En het scheelt.

De klok is er voor de mensen, niet de mensen voor de klok

In het begin moest ik hier het één en ander regelen met een paar belangrijke vrouwen: het hoofd van de muziekafdeling van de Uni en de directrice van mijn stageschool. Allebei drukbezette vrouwen met een volle agenda. En toch: wanneer ik vragen had of iets wilde bespreken, werd daar uitgebreid tijd voor genomen. Er werd alles aan gedaan om me op mijn gemak te stellen en ik mag altijd binnenlopen als ik iets nodig heb. Sowieso is de behulpzaamheid en gastvrijheid hier geweldig, iedereen om me heen zorgde ervoor dat ik me zo snel mogelijk thuis voelde en voor alles waar ik hulp bij nodig had was er iemand beschikbaar.

Wanneer ik een afspraak met iemand maak merk ik het verschil in plannen. Als ik anderhalf uur vrij heb tussen twee lessen door past daar in mijn hoofd best een privéles tussen. Echter, vindt mijn seperawadocent het dan beter dat ik na die tweede les kom, want: tussendoor die twee lessen moet ik de eerste les verwerken en me voorbereiden op de volgende. Bovendien moet ik tijdens een privéles niet gehinderd worden door tijdsdruk. Het is heerlijk om die ruimte te hebben. (Over die seperawa zal ik later vertellen: een tof Ghanees harp-achtig instrument waar ik les op heb!)

Als je de situatie niet naar je hand kunt zetten; dan je hand maar naar de situatie

Want het gebeurt hier nog al eens dat iets niet gaat zoals men gehoopt had. Ik ben eraan gewend dat alles wat ik plan ook gebeurt zoals ik dat bedenk. Denk bijvoorbeeld aan een OV-reis netjes uitgestippeld met 9292, een avondje werken achter mijn laptop, douchen als ik thuiskom, koffie kopen in de kantine. Enzovoort. Ik kwam er hier al snel achter dat die vanzelfsprekendheid een grote luxe is, en met de dag ben ik hier flexibeler geworden, niet altijd zonder een momentje frustratie.

Het bracht me meer respect voor de Ghanezen, zéker voor die die het niet zo luxe hebben als de mensen waar ik mee leef. Want: de trotro rijdt hier niet op tijd. Zeker niet in de spits. En als het rustig op de weg is kan het dat hij een rondje extra moet rijden om genoeg passagiers te verzamelen. Dus om op tijd op je werk te komen ga je heel vroeg weg. En, het kan elk moment zijn dat de stroom uitvalt, niemand weet voor hoe lang. Wilde je net de magnetron gebruiken? Pech. En water, ik weet nog steeds niet waar mijn homemates altijd die emmer water voor mij vandaan toveren als er geen stroom is, maar intussen ben ik erg blij dat ik daarmee dus nog gewoon kan douchen.

Met geld is ook hier alles te koop, maar ik heb nog geen studenten met een Macbook gezien. Studeren is hier erg duur en de meeste studenten hebben het financieel niet breed. En ja, met een oude, trage laptop kun je ook gewoon je studie doen. En aantekeningen maken gaat ook nog steeds gewoon met een pen, dat wérkt. Ze hebben geen keus, maar weten heus wel dat het anders kan. Toch hoor ik niemand zeuren over de traagheid van het internet en de minder luxe laptops.

Al deze voorbeelden, en nog veel meer, leert me het leven te nemen zoals het komt. Het leert me minder te klagen en dankbaarder te zijn. Het leert me om ‘wachten’ niet als verspilde tijd maar als ‘rustmomentjes’ te zien. Het leert me op een rustiger tempo te kijken naar dit prachtige land waar ik nog steeds heel veel níet van begrijp, waar ik ontzettend van geniet en waar ik sowieso nog veel meer ga leren!

Ps.: ik heb net het boek ‘De derde wereld op je CV’ van Judith van de Kamp gelezen, dit zette mij enorm aan het denken over de manier waarop wij kijken naar ontwikkelingslanden en onze positie als westerling daarin. Mocht je overwegen om naar een Afrikaans land te gaan voor werk/stage/studie, dan is dit boek zeker een aanrader!

Ps.2: in de volgende blog zal ik iets meer vertellen over mijn dagelijkse bezigheden hier. ;)